"ยามใจสงบไยต้องถือศีลให้วุ่นวาย

    ยามประพฤติเที่ยงตรงมิคลาย

    ไฉนต้องบำเพ็ญฌาน ?

    รู้พระคุณ  ก็จักกตัญญูอุปัฏฐากบุพการี

    รู้มโนธรรม  ก็จักดำรงใจอารีต่อผู้เฒ่าผู้เยาว์

    รู้อภัย  ก็จักใฝ่ใจเคารพปรองดอง

    รู้ขันติ  บาปวิถีจักไม่บังเกิด

    หากสามารถสีไม้ให้เกิดไฟ

    บัวแดงอำไพจักผุดขึ้นจากโคลนตม

    ที่ขมปากคือยาดี    คำวจีที่เสียดหูแท้คือคำทัดทาน

    รู้แก้ผิดจักเกิดปัญญาญาณ   ป้องผิดพาลดวงมานปราศเมธี

    กิจวัตรหมั่นยังประโยชน์แก่ชาวประชา

    วิมุตินั้นหนาหาใช่เกิดจากทักษิณา

    อันโพธิเพียงค้นได้จากจิตตา

    ใยต้องค้นหาใฝ่แยบยลที่ภายนอก

    หากสดับรับบำเพ็ญเพียรตามนี้

    สุขาวดี จักปรากฏเพียงเบื้องตา"

                                                                                                   โศลกนิรรูป

                                                        จาก  พระสูตรธรรมของเว่ยหล่าง